این شعر را در گشت و گذار تو اینترنت دیدم. گفتم اینجا هم قرار بدم که به نوعی هم دردی من با داشنجویان محترم هست!! 

بسی رنج بردم در این سال سی / که مدرک بگیرم
ز بد شانسی

نشد، دادم از کف همه زندگی /
نهادم به سر افسر بندگی

نبودم اوائل چنین
ناتوان / ببودم به سر موی و بودم جوان

نه
تن خسته و ناتوان بودمی / نه اینگونه نامهربان
بودمی

نه اهریمنی طینتی داشتم / نه بر خوی
بد عادتی داشتم

کنون بشنوید اینکه بیچاره
من / چنان گشته‌ام اینچنین اهرمن

بود شرح
احوال من بس دراز / ولی قطره آن گویم از بحر، باز


به هوش و خرد شهره بودم به شهر / نبودی چو
من درسخوانی به دهر

به کنکور در رزم
کنکوریان / زدم تستها را یکی در میان

به
کف آمدم رتبه‌ای زیر صد / نیارد چو من رتبه کس تا
ابد

خیالم که دیگر مهندس شدم / نبودم خبر
زینکه مفلس شدم

به خود وعده‌ای نیک دادم
همی / که چون در خط درس افتادمی

بیابم اگر
صد هزاران کتاب / زنم از خوراک و میرم ز خواب


چنانش بخوانم به روزانه شب / که خود گردم
از کار خود در عجب

ولیکن چو پایم بدینجا
رسید / نبیند دو چشمت که چشمم چه دید

به
هنگامه ثبت نامم دمار / برآمد به یک روزه هفتاد
بار

به «آموزش»اش چون گذارم فتاد / رخ سرخ
من رو به زردی نهاد

چو دادندمی صد هزاران
ورق / به رخساره زردم آمد عرق

چنان بی کس
و خسته ماندم به صف / که رست از کف کفش مخلص علف


پس از آن چو دیگر به صف ماندگان / به یک
نمره گشتم من از بندیان

بماند، پس نمره‌ای
گم شدم / جدا از خود و شهر و مردم شدم

به
خود گفتم این زندگی بهتر است / ره دانشم راه پر
گوهر است

گذشتم از آن فکر پیشینه‌ام / که
من دیگر آن شخص پیشین نه ام

به من چه که
دیگر کسان چون کنند / به من چه، چه در کار گردون
کنند

به من چه فلانی دل آزرده است / به من
چه خر مش رجب مرده است

گذشتم از آن فکر
پیشینه‌ام / که من دیگر آن شخص پیشین نه ام


که دانش چراغ ره آدم است / کلید در گنج
این عالم است

چو فرصت غنیمت شمارم کنون /
مرا علم و دانش شود رهنمون

پس از آن به
مکتب نهادم چو پا / ز یک درب چوبی بسی بی صدا


به رزم اندر آمد یکی اوستاد / بگفتا شکاری
به دام اوفتاد

بچرخید و گردید و غرید و
گفت / در این پهنه یکدم نشاید که خفت

که
من دکترا از فلان کشورم / یل سر سپاه فلان کشورم


کنون گفته باشم به آغاز درس / ز کس گر
نترسی، ز مخلص بترس

بگفتم که درست بسی
ساده است / کدامین خر ز درست افتاده است؟


بگفتا که درسم بسی مشکل است / خیالات تو
ای جوان باطل است

چنانت بکوبم به گرز گران
/ که پولاد کوبند آهنگران

پس از آن سخنها
و آن سرگذشت / دوماهی چو از آن سخن‌ها گذشت


ریاضی یکم نمره بر شیشه زد / هزاران غمم
تیشه بر ریشه زد

علومی چو بر بنده لشکر
کشید / سپاه معارف به دادم رسید

یکی بیست
بگرفتم از ریشه‌ها / نشد کارگر زخم آن تیشه‌ها


پس از آن معارف ز من قهر کرد / دهانم ز
تلخی چنان زهر کرد

به تالار و در گرمی ماه
تیر / بیامد ز در اوستادی چو شیر

بگفتا که
در رزم نام آوران / بدان،‌ خوان اول بود امتحان


فراهم شد از جمع ما لشگری / یکی پهلوان‌تر
از آن دیگری

اتودها کشیده همه از نیام /
که باید نمودن به دشمن قیام

چو آمد فرود
آن یل از پشت زین / ببست افسار رخش خود بر زمین


کشید از نیامش سوالات را / بگفتا که حل کن
محالات را

سپه را به یک غرش آرام کرد /
یلان را چنان اسب خود رام کرد

بگفتا که
درسم بسی ساده است؟! / کدامین کس از درسم افتاده
است؟!

کنون گر توانی برو بچه‌جان / به فنی
زبندم تو خود را رهان

نشستم چنان سنگ بر
صندلی / به خود گفتمی اینکه ول معطلی

برو
فکر دیگر بکن این جوان / مگر ترم دیگر شوی پهلوان


شدم بر خر نحس شیطان سوار / دو صد حیله را
چون نمودم قطار

به یک روزه صدها گواهی بکف
/ به ظاهر پریشان و در دل شعف

بگفتم که من
موقع امتحان / ببودم به بستر بسی ناتوان


که رحمی کن ای پهلوان رهنما / بیا بر من
اکنون تو راهی نما

کنون تا نیفتم به حال
نزار / برونم کش از پهنه کارزار

دو ترمی
در این نابرابر نبرد / دگر از چه آرم سرت را به
درد

هزاران کلک را زدم بیش و کم / که شاید
برون آیم از پنچ و خم

رهی پرفراز و خم
اندر خم است / در این ره هزاران چو من رستم است


یکیشان به رخش و یکی مرده رخش / یکی با
درفش و یکی بی درفش

هر اینک در اندیشه
کارزار / مگر آخر آید غم روزگار